Na pierwszym spotkaniu studentów SUTW w Nowym Roku 2023 wykład pt.  "Kolęda w języku i kulturze (staro) polskiej"  wygłosiła  dr hab. Krystyna Krawiec-Złotkowska, prof. AP. Wykład prof. Krawiec-Złotkowskiej w okresie bożonarodzeniowym miał szczególne znaczenie. Na wstępie została  wyjaśniona etymologia słowa kolęda. Kolęda jest prasłowiańskim zapożyczeniem z łac. gerundivum: „calendae”, od łac. infinitivum: „calare” 'wywoływać, oznajmiać'; w kalendy kapłan zapowiadał początek nowego mie siąca (łac. „calere” znaczy: 'być świeżym, nowym'). Kolędy w Polsce cieszą się niesłabnącą popularnością już od XVI wieku. Ich autorami byli głównie poeci (Andrzej Morsztyn, Franciszek Karpiński) i znani kaznodzieje, jak ks. Piotr Skarga. Kolędy śpiewane były przez Polaków w Złotym Wieku i podczas Zaborów. W czasach II wojny światowej na podstawie kolęd układano kolędy-patriotyczne. Do dziś w różnych śpiewnikach przetrwało kilkaset kolęd i pastorałek.

Polskie pieśni bożonarodzeniowe wywodzą się z hymnografii łacińskiej lub czeskiej. Najstarsza zachowana polska kolęda pochodzi z 1424 roku i zaczyna się od słów Zdrow bądź, krolu anjelski. Inne XV-wieczne kolędy to: Stałać się rzecz wielmi dziwna (przekład pieśni czeskiej, poł. XV w.), czy Chrystus się nam narodził (koniec XV w.). Kolędy z tego okresu miały charakter teologiczno-modlitewny, poważny i wzniosły, były ściśle oparte na Ewangelii. Na początku XVI w. zaczęły się pojawiać utwory bardziej rozbudowane narracyjnie, przeznaczone zarówno do odśpiewania, jak i modlitwy, np. pieśń Dziecię namilejsze, proszę cię, nie płaczy z druku „Żywot Pana Jezu Krysta” Baltazara Opeca (1522), pieśń Władysława z Gielniowa Augustus kiedy krolował, czy pieśń Jezu, synaczku panieński z tzw. Kancjonału kórnickiego
Na koniec wykładu wspólnie zaśpiewano kolędy.