Ogrody w polskiej poezji barokowej na tle kultury dawnej Europy
Wykład dr hab. Krystyny Krawiec-Złotkowskiej, prof.AP  
Wykład w ramach projektu Wiedzieć, umieć, chcieć" 21.10.2019 r.

Wykład dr hab. Krystyny Krawiec-Złotkowskiej był  spojrzeniem na związek ogrodów z człowiekiem, literaturą i sztuką. Na początku był bowiem ogród. W literaturze i sztuce ogród ma znaczenie symboliczne. Jest krainą szczęścia, jest miejscem marzeń, namiętności, miłości i zdrady, uniesienia i rozpaczy, a także miejscem cierpienia (Ogród Getsemani). Symbolika ogrodu obecna była w malarstwie średniowiecza i renesansu.  W późniejszych epokach artyści także odwoływali się często do symboliki ogrodu. W okresie baroku rozkosze świata marnego  stały się jednym z ulubionych tematów dla poetów, takich jak Daniel Naborowski, Jan Andrzej Morsztyn czy Zbigniew Morsztyn. Hortus ludi (ogród zabaw, uciech) pojawia się w twórczości Wespazjana Kochowskiego i Kaspra Miaskowskiego.
Architekci i ogrodnicy tworzą ogrody i parki nadając im geometryczne kształty. To człowiek ma stwarzać piękno. Barokowe ogrody charakteryzowały się rozmachem, wielkością oraz dążeniem do kontrastów wewnątrz układów. Dobór roślinny obejmuje głównie gatunki rodzime z domieszką drzew i krzewów obcych. W ogrodach barokowych formy kompozycyjne i elementy roślinne są bardzo bogate i dużo bardziej urozmaicone niż we wcześniejszych stylach. Podsumowując wykład prof. Krystyny Krawiec-Złotkowskiej przytoczyć można cytat z wiersza Waleta włoszczonowska Kaspra Miaskowskiego
"Żegnam was, sadki na wiosnę zielone,
A lecie wiśnią dojźrzałą rumione;
Daj i ty rękę, wirydarzu lichy,
Palladzie cichej!
Tu ona, szczypiąc kwiatki twe, chodziła"